ಪ್ರೀತೀ............... ಹೀಗೇಕೆ ಕಾಡುವೆ?

ಗೆಳೆಯಾ,
ಈ ಪ್ರೀತಿಯೇ ಹಾಗೆ.ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಚ್ಚಿ ಹಾಕುವಂಥದ್ದು. ನಿನ್ನೊಲವ ಅಲೆಯೊಳಗೆ ಸಿಲುಕಿದ್ದ ನನಗೆ ಬೇರೇನೂ ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲವೂ ನೀನಾಗಿದ್ದೆ. ನೀ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವಸೆಲೆಯಾಗಿದ್ದೆ. ಎನ್ನೊಳಗೆ ಅರಳಿದ ಎಲ್ಲಾ ಕಾವ್ಯಗಳಿಗೆ ಸ್ಪೂತರ್ಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೇಮವೇ ಅಂಥದ್ದು.ಕಲ್ಲನ್ನೂ ಕರಗಿಸುವಂಥದ್ದು.ಅದಕ್ಕೇ ಗೆಳೆಯಾ, ನನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾವಭಂಡಾರ ನಿನ್ನೆಡೆಗೆ ಹರಿದದು.್ದ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಕೋಹಿನೂರ್ ನನ್ನೊಲವ ಆಭರಣವಾದದ್ದು.
ನನ್ನೊಲವ ಪ್ರೇಮದ ಬರಗಾಲಕ್ಕೆ ನಿನ ಪ್ರೀತಿಯೇ ನೆರೆಯಾದದ್ದು.ನನ್ನ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಹೃದಯದೊಳಗೆ ನೀನು ಪೂತರ್ಿ ಪೂತರ್ಿ ತುಂಬಿ ಹೋಗಿದ್ದೆಯಲ್ಲಾ? ಅಂದೇ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬೆಲೆ ನಾನರಿತದ್ದು. ನನ್ನ ಕುರುಡು ಪ್ರೀತಿಗೆ ನಿನ್ನೊಲವೇ ದಾರಿ ತೋರುವ ಅಮರ ಜ್ಯೋತಿ. ಒಲವೆಂದರೆ ಇದೇ ಅಲ್ವಾ? ಈ ಜಗದೊಳಗಿನ ಸುಮಕ್ಕಿಂತ ಮಾಧುರ್ಯ.ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ನೀನಿದ್ದ ಕ್ಷಣವೆಲ್ಲಾ ಒಲವಿನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದೊಳಗೆ ಮೆರೆದಂಥ ಅನುಭವ. ಆ ಮಧುರತೆ ಕನಸಿನ ರಂಗುರಂಗಿನ ಗುಂಗು ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರ...............ಕೊನೆ ಬಯಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನೀ ಅನುಕ್ಷಣ ಬಳಿಯಿರಬೇಕೆಂಬುದೇ ಈ ಉಸಿರಿನ ಕಾತರ. ನಿನ್ನೊಲವಿನ ಶರಧಿಯೊಳಗೆ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ನನ್ನ ಬಾಳ ಕಾವ್ಯಕೆ ಬರೆದ ಒಲವಿನ ಭಾಷ್ಯ. ಅದೊಂದು ಬಾಳ ಬೆಂಗಾಡಿನಲಿ ದೊರೆತ ನೀರ ಚಿಲುಮೆಯಂತೆ.
ಇದ್ಯಾಕೋ ಗೆಳೆಯಾ ಹೀಗೆ ಕಾಡುವೆ?ನನ್ನ ಈ ಒಲವಿನ ಕಾದಂಬರಿಗೆ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮ ಹಾಕುವಿಯೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ..........
ನಿನ್ನೊಲವಿನ ಗೆಳತಿ